księga 2 rozdział 16-,,tylko godzina''

                                ***

Po chwili znaleźliśmy się już w jego sypialni. Zostałam brutalnie rzucona na łóżko, mogąc tylko patrzeć jak wampir przechodzi do łazienki. Gdybyś wiedział, gdybyś tylko wiedział. Ukryłam twarz w poduszki, układając twarz w niemym krzyku. Po moim policzku spłynęła łza naznaczając go mokrą ścieżką, ścieżką bólu, w którą nie długo wkroczę.

-kurwa Roz przestań się nad sobą użalać, masz tak mało czasu a ty się rozklejasz. Ktoś taki jak ty powinien się zabeczeć na śmierć- szepnęłam sama do siebie lekko się uśmiechając. Skuliłam się w pozycji embrionalnej i… zasnęłam

                        ***

Poczułam jak coś mokrego muska moje łopatki, by po chwili przez ową rzecz przedarły się usta wampira.

-Damon wysuszenie włosów nie boli- odwróciłam się do niego przodem

-przebranie się do snu także Rozlinko

-mam na imię Rozalin i chuj cię obchodzi, w czym śpię- wstałam z łóżka celowo spowalniając ruchy. Pomimo że był pijany, miał rację. Zsunęłam z siebie ciuchy wskakując pod kołdrę. Koronkowa bielizna była przeciwieństwem ciepełka. Damon przysunął się do mnie na tyle blisko by nasze ciała stykały się całkowicie- Damon już ci mówiłam że…

-csii- wymruczał mi w usta, by po chwili złożyć na nich namiętny, wręcz brutalny pocałunek. Chciałam się wyrwać jednak palce niebieskookiego zacisnęły się na moich nadgarstkach- w tym mi się bardziej podobasz

-yhm- tylko na tyle było mnie stać ponieważ każde słowo mogło być ,,tym’’ słowem. Tym które mogło zaważyć na moim życiu. Gdy tylko uwolniłam ręce ponowiłam próbę odsunięcia się, ale i tym razem moje nadzieje okazały się złudne. Co więcej szatyn zaczął krążyć opuszkami po mojej krtani- co ty…

-skoro nie chcesz tego, to może uszczęśliwisz mnie w inny sposób?- mruknął przybliżając twarz do mojego obojczyka oplatając skórę ciepłym oddechem

-Damon jesteś pijany i…

-i co?- przerwał sunąc językiem po mojej drżącej skórze- czy to w czymś przeszkadza?

-Damon błagam nie. Ty, ty nie jesteś teraz świadom swoich czynów to… to będzie bolało. Przecież wiesz ze jestem teraz tylko człowiekiem. Damon

- będę delikatny- znów ten niby niewinny gest który przeprawiał mnie o palpitacje. Byłam bezradna niczym myszka w ramionach lwa. Zacisnęłam ręce na jego rękawach czekając na nieuniknione. Poczułam szelest, usłyszałam warknięcie i… i poczułam ból. Wygięłam się lekko w drugą stronę, przez co zostałam przyciśnięta jeszcze mocniej do torsu niebieskookiego. Wampir wcale nie był delikatny…

                            ***

Gdy tylko wampir się ode mnie oderwał, wstałam i w przypływie adrenaliny zaczęłam uciekać. Dopiero po chwili dotarło do mnie jaka byłam głupia. Dominujący silny łowca i spłoszona, słaba ofiara. Po prostu warunki wymarzone by niczego nie świadomy wampir zamienił się w bestie idealną. Już nie miałam wyboru. Trzasnęłam drzwiami i wybiegłam w las zarzucając na siebie pierwszą lepszą koszule. Kurwa, czemu tym razem Stefan się nie zjawił, czemu akurat nie teraz!

                           ***

Biegłam co chwilę popychana przez ostre gałęzie. Już dawno mogłam sobie odpuścić tą ,,pogoń’’ bo i tak bym ją przegrała, ale demoniczny śmiech wampira dobiegający z ciemności chwilowo mnie napędzał. Mam dość. Przepraszam Lilith ale z naszej umowy nici. Osunęłam się plecami po drzewie łkając cicho w kolana. Poczułam dłonie wampira podnoszącego mnie za nadgarstek

-co jest, już nie uciekamy- zadrwił i pociągnął moją rękę wyżej, tak że już nie dotykałam ziemi- no powiedz coś!

-jakbyś mnie nie ugryzła uciekałabym dalej

-ach tak, no trudno. Czas odebrać swoja nagrodę- oblizał wargi. A więc tak wygląda potwór owładnięty instynktami. Zdecydowanie nie potrzebowałam tego widoku do życia. Jego usta po raz drugi się nade mną pochyliły. W odruchu zaczęłam machać leciutko rękami by go odepchnąć. Nagle szatyn odskoczył łapiąc się z sykiem za poparzoną dłoń- co ty…

-nie ona tylko ja- zobaczyłam moją wybawicielkę, chociaż jakby się głębiej zastanowić to już wolałam Damona. Ognistooka bez skrupułów rzuciła moim chłopakiem o drzewo, na co te zatrzęsło się lekko. Co ona tu… i jak do cholery?!- co jest dla ciebie o wiele, wiele gorsze kochasiu

-Roz kto to je…- jednak nie dane mu było dokończyć bo moja, niegdyś wewnętrzna demonica zacisnęła palce na jego szyi z szaleńczym śmiechem. Co jak co, ale akurat ona była niebezpieczna dla środowiska. Jego oczy przybrały naturalna barwę zwężając lekko źrenice

-zostaw go!- podcięłam dziewczynę tak ze cała nasza trójka upadła na ziemie

-przestań się tak szarpać idiotko!- z niezwykłą dla niej delikatnością postawiła mnie na nogi

-co ty sobie kurwa myślisz!- zaczęłam się szarpać, jednak dziewczyna nieubłaganie trzymała mnie dalej czekając aż się nie uspokoję- puść mnie puść!

-uspokój swój napad padaczki! A puszcze cię dopiero jak zaczniesz się wywiązywać z umowy

-ja- nagle oklapłam- dobrze ile mam czasu?

-godzinę… dobra będę mił… zdatna do wytrzymania. Masz półtorej godziny, zaszalej- uśmiechnęła się do mnie drwiąco- wiesz co robić

-dobrze

                       ***

-Roz czy, czy to była…?- odpuścił sobie słowa i nadzwyczajnej zamknął mnie w swoich ramionach. W ciepłych, przyjaznych, silny ramionach Mojego Damona- i o jaką umowę chodziło?

-kocham cie wiesz?- rzuciłam się na jego szyję całując namiętnie. Zdezorientowany chłopak już chciał przerwać ten moment, jednak moja ręka sunąca po jego torsie nie pozwoliła mu na to

                        ,,Tylko godzina’’

Wyciągnęłam komórkę z jego kieszeni przerywając pocałunek, co nie spodobało się już rozochoconemu mężczyźnie, bo zaczął zmysłowo sunąć ustami po moim policzku

                     Przygotuj mi jak najwięcej kasy na                                                                         za godzinę. Nie pytaj o nic po prostu mi zaufaj. Niewiedza jest dla was w tym momencie jedyną szansą

                                                          Wyślij

 Po chwili:          ok.

-Roz czy coś się…

-nie, wracajmy do tego, co zaczęliśmy-przygryzłam płatek jego ucha pozbywając się koszuli

-mój słodki aniele- wymruczał mocując się z moim zapięciem od stanika- tak już będzie zawsze

-zawsze, to duże słowo

-wiem, a mylę się?

-a może zamiast tego powiedzmy, oby zawsze tak było?

-Roz, o co ci ch…

-ech zostawmy ten temat. Teraz to nie ważne- pozbyliśmy się reszty ubrań

                           ***

Przepraszam po prostu cały świat stracił dla mnie sens, i dopiero niedawno zaczęłam odbijać się od dna. Już zaczęłam pisać NN więc dzisiaj na pewno się pojawi...ale sama nie wiem jak mój nastrój się na nim odbije więc z góry przepraszam. Wiem ze was zawiodła ale chciałabym was prosić o następną szansę... jeśli to nie jest za wiele. ps: dziękuje za wszystkie komentarze i obiecuję poprawe