część 33

                            ***

Gdy już miałam wychodzić, Damona wrócił. Zamarł. Wiedziałam, że widok bagaży w moim ręku, sprawił mu ból

-Roz, czemu? Gdzie popełniłem błąd, ja… ja postaram się go popra…

-tu nie chodzi o ciebie…, chociaż nie, chodzi właśnie o ciebie. Kocham cię i nie pozwolę by coś ci się stało Damon.

-nie rób mi tego- szepnął unosząc mój podbródek, bym musiała spojrzeć mu w oczy. Gdy tylko pomyślałam, że już nigdy nie zobaczę tych oczu, moje serce pękło

-Klaus chce mnie, a ja chcę waszego szczęścia. A ze mną to niemożliwe. Wybacz.

-Rozi…- zaczął troskliwie

-nie przysparzaj mi bólu! Błagam- delikatnie ścisnęłam jego ręka na mym policzku, rozkoszując się jego dotykiem i zapachem. Opanuj się! To już koniec… dla ich dobra. Odwróciłam się gwałtownie ku wyjściu, lecz on złapał mnie w pasie i obrócił w swoją stronę. Poczułam jego usta obdarowujące moje, pojedynczym pocałunkiem

-żegnaj, i pamiętaj, że zawsze będę na ciebie czekać, zawsze, czyli całą wieczność- szepnął. Dotknęłam czule, wręcz z czcią jego ust. Och Damon, jak ja bez ciebie przeżyję. Pod moimi powiekami zaczęło robić się mokro. STOP! Wyrwałam się, wybiegając z domu. Zostawiając tam część swojego serca i ślady łez unoszące się jeszcze w powietrzu.

-jedź- rozkazałam Maxowi

-roz czy wszystko w porzą…

-jedź!- wrzałam łkając. Ruszyliśmy z piskiem opon

                      ***

,,fajnie było kochać…

Fajnie było śnić…

Lecz teraz nie mam już, po co żyć’’

Dedykacja specjalnie dla wasz wszystkich;), że mnie wspieracie a szczególnie dla Oli, która popędziła mnie z nn. wiem że krótkie ale więcej już nie zdążę, chyba jestem chora ;(