księga 2 rozdział 2- ignorancja nie jest tylko dla silnych ludzi,

                             ***

Obudziłam się w pokoju szczelnie otulona aksamitną kołdrą. Usiadłam lekko na łóżku, rozglądając się. Dobrze znałam ten pokój, a może nie. Zresztą wszystkie pomieszczenia w pensjonacie były podobne. Wskoczyłam pod prysznic by zmyć z siebie błoto i krew. Na moim ciele widniały jeszcze ślady walki. Podczas przemiany miałam wybór, albo stać się bezmyślną hybrydą bez własnej woli albo być w połowie hybrydą. Co oznaczało, że nie starzałam się, miałam moce wilkołaka i w połowie wampira… jednak każdy cios mógł być dla mnie śmiertelnym. Podjęłam próbę rozczesania włosów, jednak było to trudniejsze niż się wydawało. Wzięłam w rękę nożyczki i z bolącym sercem zaczęłam skracać sobie włosy. Trzeba przyznać, że przez przemianę nabrałam wampirze urody, a moja niegdyś opalona skóra stała się blada. 

Podniosłam wzrok, lecz musiałam się powstrzymać by nie pisnąć. Nie błagam nie znowu, nie teraz. Pod moimi oczami pojawiły się malutkie, pulsujące żyłki, a w gardle zapanował płomień, który jakby palił wszystkie moje nerwy. Osunęłam się po ścianie w ręczniku. Od przemiany mam taki ,,mały,, problem z zapanowaniem nad moją 2 naturą. Wiedziałam, że jeśli w porę tego nie powstrzymam, te miasto będzie miało jeszcze gorsze kłopoty niż za czasów Klausa. Wzięłam głęboki wdech i uniosłam się, bacznie obserwując mój wzrok. Wszystko było już w normie…, ale tylko z zewnątrz. Musiałam szybko go czymś złudnie zaspokoić. Moim oczom rzucił się jakiś dziwny przedmiot w lustrze. Odwróciłam się a na toalecie leżała ta sukienka z przyczepioną obok karteczką

            Pomyślałem ze przyda ci sie jakis ciuch na noc. Wiec poszedlem do Caroline, oczywwscie nie moglem jej powiedziec ze wrucilas bez twojego pozwolenia wiec poprosilem cos dla Eleny. Niestety  ona dala mi ta sukienke… nie moglem nic na to poradzic L mam nadzieje ze sie nie obrazisz

                                                     Stefan

Cały on, zaśmiałam się. Wzięłam w ręce miły materiał oglądając sukienkę dokładnie. W sumie nie była taka zła, co więcej była ładna i… w moim dawnym stylu. Założyłam ją szybko. Stanęłam naprzeciw lustra obserwując jak materiał idealnie opasa moje ciało. Na mojej łopatce było widać kawałek tatuażu, który zrobiłam sobie tydzień po odejściu. Miał on symbolizować naszą miłość. Jednak teraz widzę w nim inny sens. Odlatujące ptaki równie dobrze mogły udawać się do miejsca gdzie wszystko pozostanie nienaruszone i spokojne. No cóż zobaczymy.

 Zeszłam po cichu na dół. Nalałam sobie Whisky, kładąc się nakapanie. Nastawiłam dźwięk na 1 i zaczęłam oglądać jakiś marny horror.. do moich uszu doszły chichoty i odgłosy całowania.

-Dejmi- brunetka obściskiwana przez mężczyznę wskazała na mnie palcem. Wampir stanął jak wryty biegnąc po mnie wzrokiem

-Roz ja… ona już wychodziła

-nie musicie sobie przeszkadzać- wyciągnęłam niewzruszona do nich butelkę z trunkiem- wasze zdrowie

-wszystko z nią w porządku- szepła mu do ucha. Jako wampir usłyszałam to doskonale

-jak chcesz się o kimś czegoś dowiedzieć to się spytaj a nie obgaduj tą osobę idiotko w jej obecności. I wiesz, co? U mnie tak, ale ty jesteś chyba za młoda na dziwkę hmm?- Uśmiechnęłam się drwiąco

-nie jestem nią! Powiedz coś jej

-Roz…

- nie jestem dzieckiem byś mnie upominał. Nawet Klaus tego nie robił. Zresztą mówię to, co chce. I masz rację, nie jesteś nią. One przynajmniej umią się same obronić- uśmiechnęłam się słodko biorąc łyka

-ja już idę kotku, to pa… i dowidzenia niemiła dziewczyno- usłyszałam mlask i trzask drzwi

-jak jeszcze raz cie spotkam to wydłubię ci oczy i już nikomu nie będziesz mogła tak powiedzieć- mrukłam pod nosem. Wróciłam do oglądania filmu

-mogę się dosiąść- spytał jak niby nigdy nic

-nie, nie możesz

-Auć, czym sobie na to zasłużyłem- usiadł obok kładąc sobie moje nogi na kolana

-tym ze jesteś- skróciłam. Oczywiście w tym momencie miałam na to milion powodów, ale nie chciało mi się z nim nawet gadać

-jeśli ci ona przeszkadzała to…

-nie no, co ty… nie obchodzi mnie, kogo zapraszasz do łóżka, tylko to, że jesteś

-ale to mój dom

-tak, tylko, że ja mówię o tej kanapie. Czy człowiek nie może już pobyć sam?

-można, ale ty nie jesteś człowiekiem- zaśmiał się. Zerwałam się gwałtownie wymierzając mu siarczystego policzka. Siadając na schodach. Znowu się zaczęło, tym razem z nerwów. W moich żyłach zapłonęła krew a oczy zaczęły mnie piec

-czemu zawsze ja?- Wpatrywałam się w księżyc oblewający swoim blaskiem las, może to właśnie tam było moje miejsce. Poczułam lekki powiew, mimo że nie było wiatru- odejdź stąd

-co się z tobą stało? Przecież to były tylko żarty, nigdy taka nie byłaś- usiadł obok okrywając mnie swoją kurtką

-wszystko wokół przypomina mi że jestem inna, że… że jestem czymś gorszym i na nic nie zasługuje. Ze zawsze będę sama.

Rozalin Gilbert- odrzutem społeczeństwa

-nie, to nie prawda…

-ja już nie potrafię być sobą, umiem tylko poddawać się czyjejś woli albo instynktowi

-myślę, że w tym może nam pomóc nasz wspólny i wieczny przyjaciel

-Czy ty mnie nie słuchasz?

-mam Jeszce 3 butelki Burbona- uśmiechnął się. Zaśmiałam się cicho. Wspólnie ruszyliśmy do domu

                               ***

Nie jestem z niego zadowolona, ale cóż… może Jeszce dopisze coś by poprawić wam chyrom. Mogę jeszcze zdradzić że po tych drinkach wszystko się zmieni. Czy na lepsze? No cóż… zobaczycie;) zapraszam do komentowania. 

PS: 1 zdjęcie wziełam z jakiegoś bloga a ostatnie zrobiłam w połowie sam ;)