księga 2 rozdział 14- ,,zniknę stąd zanim chociażby mój cień zauważy mój brak''

Wszyscy, którzy mieli jakikolwiek wzgląd na wcześniejsze sprawy Alarica stali teraz przede mną. Jedni byli szczęśliwi, drudzy nie dowierzali a trzeci gdzieś w głębi duszy byli przerażeni zaistniałą sytuacją. Jednak nie przejmowałam się odczuciami innych, co ułatwiały mi silne ręce mojego ukochanego oplatające mój brzuch, tak że on sam stał z tyłu opierając brodę o moją głowę

-jesteś tego pewna Roz?- spytała Bonnie którą jeszcze przed chwilą zapoznałam ze wszystkimi szczegółami procesu ,,wytargaj za włosy tego piźdżieta na ziemie’’. W końcu potrzebowałam kogoś kto pod moją ,,nieobecność’’ ogarnie sytuacje, a mulatka nadawała się do tego doskonale.

-tak. Pomimo wszystko czuje się wolna jak nigdy. Czasami świat nas dezorientuje i każe iść ścieżkami z wysoko uniesioną głową, jednak gdy spuścisz wzrok wilgotna ziemia chłepcze twoje łzy*

- nawet w sytuacji tak żałosnej jak teraz umiesz ująć w piękne słowa własną zgubę- posłała mi blady uśmiech. Jednak zanim ktokolwiek zdążył choćby pomyśleć nad znaczeniem naszych słów wokół mnie i Damona powstał 2-metrowy krąg ognia, odcinający nas od wszystkich (łącznie z czarownica).

- I jak podoba ci się niespodzianka ,,przyszła bogini śmierci’’. Zresztą nie odpowiadaj, bo twoje teksty są tak głupie, ze nawet Hitler błagałby żebyś się zamknęła. W każdym razie nie masz już szans na odwrót, zakończmy wreszcie istnienie tej marnej istotki i stwórzmy ci nowe, lepsze życie hmm?- rozległ się w mojej głowie nieprzyjemny dźwięk. Jak ja tej S…

-superowej dziewczyny- wtrącała, a ja oczami wyobraźni już widziałam jej szyderczy uśmiech. Już nie mogłam się wycofać, umowa to umowa. Wypiłam miksturę z naszyjnik, w pełni świadomości, że prawdopodobnie to będzie mój ostatni napój w tym miejscu, a to co zaraz się wydarzy zmieni moje życie bezpowrotnie.

-wszystko w porządku- szepnął Damon muskając ustami mój policzek

-zabij mnie- powiedziałam szybko. Twarz niebieskookiego momentalnie pobladła

-Roz czy ty…?

-Damon mamy nie więcej niż 5 minut. Zabij mnie, tylko tak będę mogła pójść po Alarica- oparłam głowę o jego tors, trzymając za ręce

-to dlatego… wtedy w samochodzie- chciał coś powiedzieć lecz nie był w stanie

-tak- schyliłam się jeszcze bardziej. Ręce wampira spoczęły delikatnie na mojej głowie. Cały drżał

-nie, ja nie mogę

-po prostu to zrób! Już niema odwrotu- ścisnęłam jego dłonie. Pomimo że się bałam nie chciał mu tego pokazać. Powód? Czy to nie proste? Chłopak cierpiał teraz bardziej ode mnie.

-spokojnie, to nie będzie bolało- pocałował mnie w czubek głowy. Wampir zacisnął dłonie na moim karku lekko go wyginając, lecz w ostatnim momencie się zawahał

-ał- wymknęło mi się mimowolnie

-Rozi skarbie, aniele mój ja, ja nie mogę

-już nie masz wyboru. Na trzy. 1…2…3- i nastała ciemność

                  ***

Poczułam jak upadam z hukiem na ziemie.

-aj aj aj- zajęczałam rozmasowując obolałe ciało

-Roz nie zrobiłaś tego, błagam powiedz, że tego nie zrobiłaś!- poczułam jak ktoś potrząsa mną zapalczywie.

-kurwa o co ci chodzi, a poza tym gdyby nie on… ty płaczesz?- mój gniew minął natychmiastowo pod wpływem mentalnego przybicia zapłakanymi oczami istoty, istoty która w moim mniemaniu była… była po prostu sobą**

-proszę, nie ja cie błagam! Powiedz, że tego nie zrobiłaś. Roz ja…- strząsnęłam jej dłonie, z siebie trzeźwiejąc z chwilowego szoku, szybko wstając

-musimy coś sobie wyjaśnić Elizabeth. Po 1 co ty sobie do cholery myślisz w ogóle dotykając mnie po tym wszystkim?!

-ale ja…

-teraz ja mówię! Po 2, nawet nie myśl by brać mnie na litość! Naprawdę spadłaś aż na taki poziom ty…

-ale ja wcale nie…

-stul ten swój zakłamany ryj! Jak mogłaś, jak mogłaś mnie oszukać! Miałam cię za przyjaciółkę, ba miałam cię za siostrę a ty tak po prostu…

-tak wyżyj się na niej, a może dla lepszej rozrywki zabijmy te kreaturę hmm- poczułam czyść ciepły oddech na swoje szyi- co ty na to, razem?

-nie! Nie, to nie może być prawda- leżąca postać załkała żałośnie. Gdy tylko jej stan psychiczny chwilowo jej na to pozwolił dziewczyna zaczęła się podnoście wyciągając rękę w moim kierunku.

-co ty odpierdalasz! Znaj swoje miejsce- demonica uderzyła moją byłą kompankę w twarz, tak że owa dziewczyna zatoczyła się upadając, trzymając za obolały policzek. Gdy Lilith zaczęła do niej ponownie podchodzić z szaleńczym śmiechem, złapałam ją w ostatnim momencie za rękę, w której właśnie zaczęła się tworzyć jakaś czerwona, ognista kula. Gdy tylko poczuła mój dotyk owa anomalia rozwiała się, a sama dziewczyna odwróciła się w moją stronę ze zdziwieniem w oczach- a tobie znowu co?! Tobie też się rzuciło na mózg! Ona cie, kurde co ja mówię, ona nas zdradziła!

-co nieznaczny że musisz ją krzywdzić… zresztą taki śmieć jak ona nawet na to nie zasługuję- przerwałam dziewczynie na której twarzy znów pojawił się szyderczy uśmiech- a co do ciebie. Jak mogłaś mnie zdradzić?!

-ja wcale cie nie zdradziłam! Ja…

-no co, ty!?- ryknęłam

-ja cie chciałam chronić- znów zaczęła szlochać, a mnie samą zamurowało- tak dobrze słyszysz! Owszem wiedziałam że ona w końcu do ciebie przyjdzie, owszem wiedziałam co od ciebie chce i owszem wiedziałam ze nie mam na tyle sił by wskrzesić Ala! Ale łudziłam się, ciągle myślałam że zdołam to uczynić a jak nie to po prostu bym cię tam odesłała bez niego, łudziłam się że jej nie spotkasz i łudziłam się że do jasnej cholery nie przystaniesz na jej warunki!!!

-czyli że ty…

-tak, nie zdradziłam cię jak w ogóle mogłaś tak pomyśleć! Ja…

-zamknij się w końcu perfidna szmato!- zobaczyłam jak Eli przyjmuję kopnięcie w brzuch od Lilith

-zostaw ją!- rzuciłam się na kark dziewczyny, jednak ta bez najmniejszego wysiłku ściągnęła mnie ze swoich pleców i postawiła za sobą

-dobra mam dosyć i mam gdzieś, że znowu to ja okaże się tą złą. Będzie tak. Albo ona- podniosła za włosy moją przyjaciółkę- albo moce dla ratowania ludzi, Ric, oraz w końcu lepsze życie, na które zasługujesz. To, co wybierasz hmm? Tylko wiedz, że przede mną nie uciekniesz, nigdy! Tylko jak mnie teraz odrzucisz to narobię ci takiego rozpiżdzietu w umyśle, że prawdopodobnie cię owładnę albo zmienię w potwora, to co ,,aniele’’?

-zgadzam się… na warunki Lilitch- jedna dziewczyna się zaśmiała, a druga natomiast, próbowała się do mnie podczołgać ze łzami

-nie zostawiaj mnie samej! Ja nie chce umierać, nie teraz jak w końcu zaznałam przyjaźni. Błagam Rozi nie zostawiaj mnie jakoś to za…aaaaaa- kolejne kopnięcie

-Eli!- chciałam rzucić się bezbronnej istocie na pomoc, ale zostałam brutalnie odciągnięta. Chciałam, chociaż złapać ja ostatni raz za rękę, chociaż przez chwilę. Czy o tak wiele proszę? Gdy już nasze dłonie prawię się stykały, ognistooka wygięła mi rękę prawie nie łamiąc kości

-ja już swój cel osiągnęłam a oto twoja nagroda- Błysk. Wrzask rozpaczy. Proszenie o pomoc. Wiatr. Znów błysk i przerażająca ciemność wchłaniająca moją duszę. To już koniec, poświęciłam wszystko a nawet bratnią duszę. Już nie będzie małej Roz, nigdy! Mam nadzieję ze mi wybaczycie podjętą decyzję… przepraszam

                                                     ***
*troszkę zmieniony tekst piosenki after night
**dziewczyna jeszcze nigdy nie płakała, oraz nie okazywała aż takiej słabości
To tak, jak przeczytałam ile jest komentarzy i to po po prostu zmienkłam, i jakoś szybko napisałam ten rozdział mam nadzieję że wam się spodoba ;) troszkę krótki ale muszę szybko wracać do pakowania,oczywiście czym więcej komentarzy tym milej i NN będzie prawdopodobnie dłuższy bo będę mieć lepszą motywację. Ja już muszę iść i jeszcze raz dziękuje za komentarze wiecie że was kocham ;*